ปั่นเดี่ยว(MTB)

ได้ฤกษ์เหนื่อย กับ "ปั่นกันหรอยปั่นกันหลาว" # 2

แค่แหลมพรหมเทพเอง.. ระยะทางแค่กึ่งหนึ่งของจุดหมาย.. ที่เราต้องไปให้ถึงและกลับให้ได้

จากรายการปั่นกันหรอยปั่นกันหลาวครั้งที่ 2 ที่ได้รับการตอบรับจากนักปั่นทั่วภูเก็ต เป็นงานที่ประสพความสำเร็จในด้านจำนวนผู้เข้าร่วมและผู้ให้การสนับสนุน

เป็นที่น่าเสียดายที่การรับสมัครครั้งนี้ จำกัดจำนวนแค่ 600คน แต่ดูจากผู้มาร่วมปั่นไม่น่าจะต่ำกว่า 1000 คัน ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

มีคนมาลงทะเบียนรับเสื้อล่วงหน้าตั้งแต่วันที่ 28 แล้ว วันนี้ทุกอย่างเลยราบรื่น..ผมก็ขอเข้าไปร่วมเซ็นต์ชื่อด้วยคนเจ้าหน้าที่ก็อนุญาตุให้ผมลงทะเบียนแบบงงๆ ผมคิดๆไปแล้ว รู้สึกเหมือนเป็นลูกนอกสมรสที่ขอเกาะขาพ่อเพื่อขอร่วมเดินไปด้วย

ลงทะเบียนกันแต่เช้ามืด

ก่อนการปล่อยตัว นักปั่นทุกคนได้รัปประทานอาหารและเครื่องดื่มที่ ทางคณะผู้จัดงานได้เตรียมไว้คอยบริการอย่างเต็มที่ ผมในฐานะคนขายังไม่แรงจริง (ครึ่งสิงห์ครึ่งลา) ก็ ต้องเจียมบอดี้ ดื่มกินแต่พอประมาณ..กลัวจะทำเสียของระหว่างทาง

กองทัพเดินด้วยท้อง.. ท่าจะไม่ต้องไปปั่นรถกันแล้ว...ปั่นซาละเปากันดีกว่า

นอกจากจะมีนักปั่นสมัครเข้าร่วมมากถึง 600 คนแล้ว ยังมีนักปั่นนอกสมรส(ล้อเล่น-สมัครไม่ทัน)ที่รวมกลุ่มกันเองเข้ามาร่วมกันหลายกลุ่มด้วยกัน..เรียกว่าหลากสีสันจริงๆ

มากันพร้อม

นักปั่นบางคนที่มาเดี่ยว(เช่นตัวผม..อีกแล้ว)ก็ก้มหน้าก้มตาปั่น ไม่อยากถึงที่หมายเป็นคนสุดท้ายและก็ไม่อยากเป็นภาระให้คณะผู้จัด

(กลัวเป็นข่าว..นักปั่นรุ่นใหญ่แต่หน้าใหม่เป็นลมหมดสติต้องช่วยกันปฐมพยาบาลกันทุลักทุเล)

บ้างที่ปั่นกันเป็นกลุ่ม..ก็คุยกันสนุกสนาน..แต่มีพี่คนหนึ่งแกมาแปลก ระหว่างทางที่แกปั่นปั่น..แกเปิดเพลง...สุรพล..สมบัตรเจริญมาตลอดทาง

แต่ไม่ว่าจะเป็นใครและมารูปแบบไหน ทุกคนก็ล้วนมาถึงจุดหมาย(ครึ่งหนึ่งเส้นทาง)กันครบทุกคัน..เยี่ยมจริงๆ

ถึงแล้ว..แหลมพรหมเทพ:

เกาะมัน มองจากลานโพธิ์ แหลมพรหมเทพ....ยังสวยเหมือนเดิม..แบบเดิมๆ

ถึงแล้วแหลมพรหมเทพ แบบ..งามๆ..และสวยแบบใหม่ๆ

ถึงพรหมเทพแบบไม่ต้องมีคำบรรยาย

แม้จะเข้าช้า แต่ก็มาถึงนะค๊ะ

เวลาผ่านไปไม่ถึง 35 นาที ชุดหัวลากแถวหน้า ก็มาถึงแหลมพรหมเทพเป็นชุดแรกแบบสบายๆ นักปั่นบางคน ได้ยินเสียงเพลง 'แทบขาดใจ' ดังกังวาลอยู่ในหูขณะกำลังปั่นขึ้นเนินแรกของแหลมพรหมเทพ..มีเท่าไรก็ต้องใส่กันให้หมด.. แปลกแต่จริง แทบทุกคัน(แต่บางคันก็ต้องเข็น-เล็กน้อยไม่ว่ากัน) ต่างก็ผ่านเนินนี้ไปได้(แม้จะทุลักทุเลไปบ้าง) แต่ก็มีเหตุน่าเสียใจนิดหนึ่ง ที่น้องคนหนึ่ง ถอดคลีทไม่ทันก็เลยล้มกลางถนน แต่ก็ได้เห็นน้ำใจของนักปั่นร่วมเส้นทางที่เข้าไปช่วยประคองด้วยความเป็นห่วง

คณะผู้ต้อนรับ(เจ้าภาพร่วมในฐานะเจ้าถิ่น-เทศบาลตำบลราไวย์) ได้กำหนดจุดถ่ายรูป(แลนด์มาร์ค)ชั่วคราวให้นักปั่นทุกคนได้ร่วมชักภาพกับน้องๆพริตตี้จำเป็น ณ.จุดถ่ายภาพ ช่างเป็นบรรยากาศที่น่าประทับใจมากจริงๆ