เดี่ยว ระยะทางปืนสั้น

  อาจินต์ปัญจพรรค์ นักเขียนมือทอง ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ ปี 2534 เขียนอ้างถึงบันทึกของนักเดินทางต่างชาติในอดีตที่กล่าวถึงช่องแคบตรงสะพานสารสินไว่น่าฟังว่า

     

   อ้างถึง..บันทึกของ มองซิเออร์ เอเรต์ ผู้แทนบริษัทอินเดียตะวันออก ของฝรั่งเศสที่พูดถึงภูเก็ต ที่ปรากฏในประชุมพงศาวดาร เล่ม 26 ใน “เรื่อง เกาะภูเก็ตเกี่ยวกับประเทศสยามอย่างไร” เขียนที่เมืองภูเก็ต เมื่อวันที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2229 (ค.ศ. 1686) ข้อความตอนหนึ่งกล่าวว่า

“ข้าพเจ้าจึงขอบอกให้ท่านทราบว่า เมืองภูเก็ต ซึ่งข้าพเจ้าอยู่ในบัดนี้นั้นเป็นเกาะเล็ก ๆ วัดโดยรอบยาวประมาณ 35 ไมล์ ตั้งอยู่ริมทะเลตะวันตก แหลมมะละกาห่างจากฝั่งประมาณ ระยะทางปืนสั้น และอยู่ระหว่าง 6และ 8 ดีกรีของลุติจูดเหนือ บนเกาะภูเก็ตเต็มไปด้วยป่าทึบมีสัตวืป่ามากมาย ตั้งแต่เสือ ช้างแรดและสัตว์ร้ายอื่นๆอีกมากมาย "

แค่ระยะปืนสั้น.. แค่นี้...แต่ก็ไม่กล้าจะว่ายข้าม

    ที่นำคำของอาจินต์มากล่าวอ้างก็เพื่อจะบอกว่า ผมก็เคยปั่นไปถึงสารสินมาแล้วครั้งหนึ่งแต่ไม่ได้ก้าวข้ามไปอีกฟาก เหลือระยะทางแค่เท่าระยะวิถีกระสุนปืนสั้นเท่านั้น แล้วผมก้ต้องรีบปั่นกลับด้วยเกรงใจแสงแดดยามสาย เพราะเหตุของความเป็นคนหนุ่มเหลือน้อย ในขณะที่ ป้าวี ผู้หญิงแกร่งชาวจักรยานคนหนึ่ง เธอกลับปั่นแบบสะบายๆจากซอยพะเนียงโดยทำเวลาแค่ 1ชั่วโมง 40 นาที  ดูเธอไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับความร้อนจากแดดภายใต้ท้องฟ้าภูเก็ตเอาเสียเลย ในขณะที่ผม ผู้ชายอกเหี่ยวๆขนาด2ศอกกับอีกคืบครึ่ง ที่เริ่มปั่นจากอนุสาวรีย์ มาถึงสารสิน(32กิโลเมตร) แต่ต้องใช้เวลาเลยชั่วโมงไปตั้ง 5-6 นาที และผมก็มาถึงสารสินแบบหายใจทางจมูกแทบไม่ทันแต่ก็ยังดีที่ยังทันเวลาที่กำหนดไว้ในแผนการเดินทาง

ป้าวี ขอชูจักรยานแค่รักแร้ เพราะต้องเก็บแรงไว้เดี่ยวกลับภูเก็ต

   มาถึงสารสินแล้วพาลคิดไกลไปว่า อยากจะข้ามฟากต่อไปยังฝั่งพังงา ดูๆไปก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่ปัญหาจริงๆอยู่ที่ไม่รู้ว่าจะจบทริปนี้อย่างไร เพราะมันนอกเหนือแผนการเดินทางที่กำหนดไว้

ฝั่งท่านุ่น..มอง เห็นฝั่งภูเก็ตอยู่ฟากตรงข้าม

     ขอฝากไว้ก่อน แล้วผมจะลุยเดี่ยวตั้งแต่เมืองภูเก็ตข้ามไปยังฝั่งพังงาเร็ววันนี้แหละ ตอนนี้ดูภาพเก่าๆทบทวนความหลังไปพลางๆก่อน

ปากบางท่าไทร ช่องออกของน้ำจืดในคลอง

     ภาพข้างบนทั้งสองภาพคือภาพหาดท่าไทรที่ผมมีแผนจะปั่นไปโดยจะเริ่มปั่นจากภูเก็ต ในระยะทาง 68 กิโลเมตรซึ่งเป็นระยะทางที่ไม่ใช่ปัญหาของนักปั่นขาเหล็กทั้งหลาย ส่วนขากลับ... นั่นละใช่...ตัวปัญหาของนักปั่นขาลีบเช่นผม