วันหยุดช่วง 1 พฤษภาคม 2558 ปีนี้ ได้หยุดกึ่งสั้นกึ่งยาว 5 วันตามที่รัฐบาลมอบให้ กำลังคิดว่าจะไปไหนดี ตอนแรกคิดจะไปกรุงเทพฯเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศจากความจำเจที่ภูเก็ตไปสัมผัสสิ่งแปลกหูแปลกตาดูสักหน่อย แต่พอคิดๆไปแล้ว ถ้าไปกรุงเทพฯก็ต้องใช้เวลาเดินทางไป-กลับ ร่วม 24 ชั่วโมง(ที่ไม่นิยมบินเพราะแพง)
อีกอย่าง ด้วยอุณหภูมิเดือนพฤษภาคมที่กรุงเทพฯ อากาศร้อนสาหัสแค่ไหนก็เป็นที่รู้กัน สถานที่สิงสถิตย์ก็คงไม่พ้นไปจากรถไฟฟ้า(BTS) หรือไม่ก็ในห้างสรรพสินค้า ส่วนเวลาที่เหลือก็ที่ห้องพักสลับกับพื้นทีซาวน่าเสมือน(virtual )ที่ครอบคลุมกินอาณาบริเวณไปทั่วกรุงเทพฯ
ที่จริงแล้ว ในเวลาปรกติ(ไม่ว่าฤดูไหน)ผมก็ไม่ค่อยมีเวลาปั่นจักรยานมากนัก จะมีโอกาสได้ปั่นเอาเต็มแรงก็เฉพาะในวันเสาร์เท่านั้น ส่วนวันอาทิตย์แม้จะเป็นวันหยุดของคนทั่วไปแต่สำหรับผม มันยังเป็นวันทำงาน ต้องเก็บแรงเอาไว้รับมือกับงานพิเศษในช่วงบ่าย(ตอน3โมงเป็นต้นไป)
การลับฝีเท้าสัปดาห์ละ1วันดูไม่สมภูมิกับคำคุยโตว่าเป็น"นักปั่น"เอาเสียเลย ผมคิดว่าคนปั่นซาเล้งในกรุงเทพฯยังออกแรงปั่นมากกว่าผมเสียอีก ในระยะ 5 เดือนที่ผ่านมา(รวมวันป่วยเสีย2เดือน) ผมทำระยะทางรวมได้แค่ 1600 กิโลเมตรเศษเท่านั้น แบบนี้ถือว่า เข้าเกณฑ์เป็นนักปั่นมือสะออนเสียมากกว่า
งั้นวันหยุดนี้ไปเจอกันที่ฝั่งพังงาแล้วกันจะได้ทดสอบตัวเองว่าร่างกายแกร่งพอไหมและถือโอกาสพิสูจน์ใจเลื่อนชั้นเสียสักหน่อยจะเป็นไรไป แต่การข้ามไปยังฝั่งพังงามันไกลจึงต้องมีกำลังขาที่เพียงพอในการประสานกับเสียงเพรียกในใจ(The call of the heart)ที่มุ่งมั่นเท่านั้น อย่างอื่นเป็นแค่ส่วนประกอบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น